Nienawidzę pierników. Ich zapach wdziera się w moje zołzowate nozdrza i wywraca mi mózg. Do cna. Ale obiecałam Wam przepis, taki, który jeszcze da się zrobić i wyjdą.
Weźcie sobie Zołzy mąkę – tak ponad pół kilo – 60 dkg, miód – ze 20 dkg, jajko, cukier – mniej niż szklanka, mleko i przyprawa do pierników i płaska łyżeczka sody. Przyprawa może być zrobiona samodzielnie. Mnie tam wszystko jedno. I tak, jak robię, to z zatkanym nosem.
A i masło, taki skobek przyzwoity.
Masło, miód i cukier do rondla, zagrzać. Ostudzić, ale nie do cna, będzie sztywne. Za sztywne. Trzeba to połączyć z jajkiem i mąką – najlepiej nie w tym rondlu, bo będzie ciężko. Lepiej wziąć większe naczynie, mąż potem posprząta – żeby miał swój udział w piernikach. Trzeba to wyrobić i jeszcze dodać te trochę mleka, żeby w ogóle dało się wyrobić. Klejaszcze trochę będzie, ale luz – poklei się, poklei i przestanie. Do lodówki – to się musi schłodzić. A jak się spieszycie, to do zamrażalki, na krócej niż do lodówki. Albo na balkon – w końcu mróz trzyma, tak? Po odpowiednim schłodzeniu wyciągamy i właściwie, znowu możemy wykorzystać partnera, względnie męża, kogokolwiek. Kroimy kawałek, reszta do lodówki. Kawałek na stolnicę, blat albo co płaskiego (byle nie podłoga) i wałkiem atakujemy. Na płask. Chudo raczej. Grubo będzie potem nieładne. Rozwałkowane? To wycinamy gwiazdeczki, serduszka, ludziki. U nas tradycja jest, że się wycina samochody, rowery, kwadraty, misie i rekiny. Rekiny wychodzą nam świetnie.
Pieczemy po jakieś 15 minut na partię, to niezła zabawa i szybko z kuchni nie wyjdziecie. O nie! A jak jeszcze zaangażujecie w to dzieci, to zajęcie jest na pół dnia. Drugie pół dnia zeskrobujecie ze ścian i blatów resztki ciasta. Klejaszczego, a jakże. A potem jeszcze to trzeba ozdobić. Jak jesteście porządnickie, to oczywiście zrobicie lukier własnoręcznie, ale sklepowe rozwiązania są niezgorsze i można sobie życie ułatwić. I te posypki różne na to.
A jak chcecie to jeść na święta (ja nie jadłam nigdy, tylko na choinkę lądowały), to musicie potrzymać ze dwa-trzy dni w otwartych pudełkach. Wilgoci potrzebuje. Jak na szybko, bo zrobicie tuż przed Wigilią, to zawsze można w łazience potrzymać – chyba?… No nie wiem, ale tam wilgoci więcej.
A mówiłam, że nie cierpię pierników. Nienawidzę!
Dlatego od dwóch lat pierniki skutecznie zastępuję ciastkami kruchymi, które też da się wycinać i nie trzeba do nich na szczęście dodawać tych paskudnych „aromatycznych” przypraw (powstrzymałam się od epitetów!).
Ciastka kruche są prostsze. Też są z mąki, jajka, cukru i masła. Ale bez miodu, to taniej wyjdą. Masło – duża kostka, 250 gramów , 120 g cukru, 370 mąki i jedno jajo. Zagnieść jak kruche, nie za długo wyrabiać. A kruche wiadomo – masło wcieramy w mąkę z cukrem, do tego jajko i jak trzeba, to można sobie pomóc odrobiną wody. Do lodówki. Pieczemy na 160 stopni, po wcześniejszym rozwałkowaniu i powycinaniu rekinków. Rekinki ja osobiście planuję zapakować w takie ładne pudełeczka (kupiłam po 8 zł w bardzo fajnym sklepie) i dać teściowej. Jedno pudełeczko znaczy. Serduszka i gwiazdeczki popakuję dla pozostałych babć. Ale będzie śmiesznie.
Lukrowanie i ozdabianie jak przy pierniczkach, burdel w kuchni ten sam. Ale co tam, święta są w końcu.
PS. Jak Wam nie wyjdą ani pierniczki, ani ciasteczka, to pretensje miejcie do siebie, a nie do moich przepisów. Mnie wychodzą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz